به آتش کشیده شدن طناب دار و روسری در زندان زنان مبارزه از داخل و بیرون زندان ادامه دارد

زنان زندانی سیاسی در زندان قرچک ورامین روز سه‌شنبه ۲۵ شهریور ۱۴۰۴، همزمان با سومین سالگرد جان‌باختن ژینا (مهسا) امینی، در حیاط زندان گرد آمدند، شعارهایی از جمله «زن، زندگی، آزادی» سر دادند، سرود خواندند و در اعتراض به اعدام‌ها طناب دار و سپس روسری‌ها را به آتش کشیدند.

 خبر این اقدام را گلرخ ایرایی، زندانی سیاسی، در حساب کاربری‌اش در ایکس منتشر کرد. در روزهای پیش و پس از این تجمع، گزارش‌های جداگانه‌ای نیز از یورش و فشار بر بند زندانیان سیاسی زن در قرچک خبر داده‌اند.

این حرکت اعتراضی در ادامهٔ کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» انجام شد؛ پویشی که از زمستان ۱۴۰۲ آغاز شده و به‌ صورت منظم با اعتصاب غذا و اعتراضات مدنی زندانیان در ده‌ها زندان کشور دنبال می‌شود. 

گزارش‌های به‌روزِ سازمان ملل، عفو بین‌الملل و دیدبان حقوق بشر نشان می‌دهد وضعیت زندانیان زن سیاسی در ایران با الگوی بازداشت‌های خودسرانه، احکام شلاق و تبعید، محرومیت عمدی از خدمات درمانی، و نگهداری در محیط‌های غیرانسانی، به‌ویژه در قرچک و اوین، همراه است. پس از خیزش «زن، زندگی، آزادی»، هدف‌گیری مدافعان حقوق زنان تشدید شده و مقام‌ها با پرونده‌سازی، فشار برای تبعیت از حجاب اجباری حتی در زندان و تهدید به مجازات‌های سنگین، آنان را تحت فشار می‌گذارند.

نمونه شاخص، نرگس محمدی است که بنا بر اسناد عفو بین‌الملل با محرومیت درمانی و بدرفتاری مواجه بوده است. 

زندان قرچک نیز در اسناد رسمی اتحادیه اروپا به‌عنوان محل شکنجه، آزار جنسی و شرایط اسف‌بار بهداشتی معرفی شده و در گزارش‌های حقوق‌بشری سابقه‌ای مستند از سرکوب خشن درون زندان دارد. 

دفتر حقوق بشر سازمان ملل در سال ۲۰۲۵ بارها نسبت به «تداوم سرکوب سیستماتیک» و تشدید نظارت و تعقیب علیه زنان و منتقدان هشدار داده و عفو بین‌الملل موج بازداشت، شلاق و حتی تهدید به اعدام کنشگران زن در ایران را ثبت کرده است.