آرتمیس اکبری، فعال کوییر افغانستانی: روایت‌‌های جامعه کوئیر افغانستانی را منتشر کنیم
با به قدرت رسیدن طالبان در افغانستان وضعیت جامعه ال جی بی تی پیچیده‌تر از پیش خواهد شد. مدت زمان زیادی از سقوط کابل نمی‌گذرد. فعالان جامعه ال جی بی تی و زنان افغانستانی در رابطه با وخیم‌تر شدن وضعیت جامعه ال جی بی تی و زنان در این وضعیت هشدار داده‌اند. آرتمیس اکبری، فعال کوییر افغانستانی ساکن ترکیه، یکی از این فعالان است.
بر سر در توئیتر آرتمیس اکبری یک توئیت سنجاق شده است که محتوایش اینست: « برای افغانستان باید خون گریه کرد، این پیام یکی از دوستان همجنسگرایم از هرات است: اگر ما مردیم، صدای ما را برسان که زنده بودن ولی زندگی نکردن». در پیامی که تصویر مخدوش شده‌اش توسط آرتمیس اکبری ذیل این توئیت منتشر شده است دوست همجنسگرای آرتمیس برایش نوشته است: «سلام نفس، بله هرات سقوط کرد»
شش‌رنگ در رابطه با وضعیت جامعه ال جی بی تی افغانستان در شرایط هجوم طالبان با آرتمیس اکبری مصاحبه کرده است.
آرتمیس اکبری در رابطه با شرایط جامعه ال جی بی تی افغانستان قبل از هجوم این بار طالبان و اشغال افغانستان توسط نیروهای طالب در سال ۲۰۲۱ می‌گوید:
«در چند سال اخیر رسانه‌ها و روزنامه ها در حال صحبت کردن در مورد وضعیت ال‌جی‌بی‌تی‌های افغانستان بودند و از مشکلات و دغدغه‌هایشان می‌گفتن.دو روزنامه‌های مختلفی به این مسئله می‌پرداختند و سعی در آگاهی بخشی در این زمینه داشتند؛ روزنامه ۸ صبح کابل و روزنامه‌ی اطلاعات روز افغانستان با یک فرد بیناجنسی و همجنسگراهای زیاد افغانستانی مصاحبه کردند و مشکلات آنها را بازتاب دادند. حتی در تلویزیون افغانستان چند بار به این مسئله اشاره شده بود. به تدریج اوضاع برای ال‌جی‌بی‌تی‌ها رو به بهبودی می‌رفت و مردم به یک سطحی از آگاهی رسیده بودند. در قوانین افغانستان مجازات زندان برای رابطه دو همجنس بود، اما می توانستیم این انعطاف را ببینیم که اگر یک مقدار فشار وارد می‌شد می‌توانست از جامعه ال‌جی‌بی‌تی هم حمایت شود و حتی قوانینی در حمایت از این گروه تصویب شود. و حتی در پارلمان افغانستان در حمایت از ترنس‌ها سعی شد قوانین حمایتی تصویب شود. با آمدن طالبان همه این شرایط تغییر کرد، در گفتگویی که با خیلی از ال‌جی‌بی‌تی‌های افغانستان داشتم، بسیاری از آنها معتقدند که در دولت قبلی حداقل اندک امنیتی و آزادی داشتند و می‌تونستند از آن استفاده کنند، مثلا مناطقی در کابل و مزار شریف و هرات وجود داشت که جامعه کوییر در آنجا قرار می‌گذاشتند و همدیگر را می‌دیدند و دورهمی‌هایی برگزار می‌کردند، اما با آمدن طالبان همه این‌ها سخت و ناممکن می‌شود و جان افراد کوئیر بیشتر از قبل در خطر می‌افتد.
در قانون جزایی افغانستان طبق کدهای جزایی، رابطه‌ی دو همجنس جرم انگاری شده و مجازات حبس و زندانی شدن دارد. ازدواج در قانون اساسی افغانستان، تنها برای مرد و زن تعریف شده و از ازدواج دو همجنس صحبت نشده و حتی جرم انگاری شده است. در مورد افراد ترنس و افراد بیناجنسی‌اهم هیچ اشاره مستقیمی نشده است.
آرتمیس اضافه می کند: « در قانون افغانستان در خصوص ارث و میراث اینگونه است که کسانی که مرد و یا زن بودنشان «مشخص نباشد»، از حق ارث کمتری نسبت به بقیه افراد برخوردار می‌شوند. بعضی‌ها بر این باورند که این قانون به افراد بیناجنسی اشاره کرده‌است و بعضی‌ها هم معتقدند که در اینجا به ترنس‌ها اشاره شده است.»
بعد از هجوم طالبان و تسلط نیروهای آن، روزنامه «بیلد» آلمان گزارشی از یک «قاضی طالب» به نام گول رحیم، منتشر کرده است که در آن این قاضی در رابطه با اعدام و سنگسار همجنسگرایان و همینطور فشار برای اعمال محدودیت به زنان ـ حجاب اجباری ـ، چنانچه در مورد حکم‌هایی مثل قطع کردن دست و انگشت حرف می‌زند.
گول رحیم در رابطه با قوانین شریعت گفته است: « برای برپایی این قوانین شریعت ما بیست سال جنگیده‌ایم رو دوستان بسیاری را از دست دادیم.» به نظر تصویر آنچه گول رحیم از جامعه آرمانی خود ارايه می‌دهد همان چیزی است که کابوس، ترس و در نهایت تحلیل آرتمیس اکبری و باقی جامعه ال جی بی تی افغانستانی است.
آرتمیس اکبری معتقد است با آمدن طالبان شرایط برای جامعه کوییر سخت تر می‌شود و افراد ال‌جی‌بی‌ت افغانستان خودشان را برای شرایط وحشتناکی آماده می‌کنند، می‌توان گفت شرایط به سال‌های ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۱ میلادی برمی‌گردد. یعنی درست همان زمانی که طالبان حکومت می‌کرد و در آن زمان دیوار را بر سر مردان همجنسگرا و افراد ترنس خراب می‌کردند؛
او درباره تغییر شرایط جامعه ال جی بی تی افغانستان پس از آمدن طالبان بر مسند قدرت حاکم می‌گوید: «ما گزارش‌های زیادی در این زمینه داریم که نشان می‌دهد در سال ۱۹۹۶ وقتی که طالبان وارد قندهار شد، سه مرد را با فرمان شخص «ملا عمر» به جرم داشتن رابطه با همجنس «زنده به گور» کردند و در فوریه ی سال ۱۹۹۸ میلادی در هرات دیوار را بر سر دو مرد همجنسگرا خراب کرده و آنها را اعدام کردند. یک ماه بعد از این ماجرا، یعنی در ماه مارس سال ۱۹۹۸ میلادی در شهر «تخار» هم دو مرد همجنسگرا را که ۱۸ و ۲۴ ساله بودند، به جرم داشتن رابطه با همجنس اعدام کردند. با روی کار آمدن طالبان شرایط به همان اوضاع دوره قبلی حکومت طالبان برمی‌گردد.»
«فراموش نکنیم که مقامات و سخنگوی طالبان اعلام کردند که قوانین امارات اسلامی مطابق با «شریعت و قرآن» بوده و فرمانده ی طالبان در مصاحبه با بی بی سی گفته بود که مجازات «زنا در قرآن، سنگسار شدن است و مجازات دزدی قطع کردن دست است».
از آرتمیس در مورد شرایط جامعه ال‌جی‌بی‌تی در حال حاضر در افغانستان پرسیدیم و او پاسخ داد: چند تن از دوستان من که در هرات هستند، می‌گویند: «ما حتی نانی برای خوردن نداریم، برق و آب نداریم» یکی از دوستانم می‌گوید: «به ما گفته‌اند باید ریش داشته باشید. اگر ریش نداشته باشم، در بیرون از خانه وحشت خواهم داشت، چرا که در دوره ی حکومت طالبان، یعنی در سال های ۱۹۹۶تا ۲۰۰۱همه مردان باید ریش می‌داشتند» یکی از دوستان ترنس من در کابل می‌گوید: «حاضر است خودش را بکشد اما به دست طالبان کشته نشود» تا این لحظه چندین بار خواسته‌ام حال برخی از دوستانم را بپرسم، اما همه راه های ارتباطی بی‌نتیجه بوده است، نمی‌دانم دستگیر شده‌اند و یا حتی کشته شده‌اند؛ برخی از آنها در بین مردم افغانستان شناخته شده‌اند و بیم دستگیری و یا شکنجه و یا حتی اعدام برای آنها می‌رود.»
پس از هجوم طالبان فعالیت‌های آشکاری در زمینه حقوق افراد ال‌جی‌بی‌تی وجود داشته است. که آرتمیس از آنها نیز برای ما گفت: «من دو سه هفته پیش توی روزنامه‌ی اطلاعات روز، گزارشی در خصوص قدرت گرفتن طالبان و نگرانی جامعه ال‌جی‌بی‌تی نوشتم و منتشر کردم. یعنی علنا چندین بار در این روزنامه در مورد جامعه ال‌جی‌بی‌تی گزارش منتشر شده و حتی من با دادستان کابل، خانم «شبنم سینیا» مصاحبه کردم. ایشان معاون کمیسیون حقوق بشر در افغانستان بودند که بارها از جامعه ال‌جی‌بی‌تی در داخل کابل حمایت کرد‌‌اند. نهاد‌ها و سازمان‌هایی در داخل افغانستان بود که خانه‌های امنی را برای کسانی که قربانی خشونت بودند، فراهم می‌کرد و جامعه ال‌جی‌بی‌تی را نیز پوشش می‌داد. این نهاد‌ها جامعه ال‌جی‌بی‌تی که قربانی خشونت خانگی بودند را کمک کرده و سرپناه و مسکنی برایشان در نظر گرفته می‌گرفتند؛ البته فعالیت‌هایی نیز در داخل افغانستان بوده و در خارج از افغانستان نیز کنشگران زیادی در این زمینه فعالیت کرده‌اند. همینطور دو نویسنده همجنسگرای افغانستان نیز در این زمینه کتاب نوشتند.»
در چنین شرایط پیدا کردن چشم‌اندازی برای تغییر ساده نیست. از آرتیمیس اکبری درباره این که در این شرایط چه می‌توان برای افغانستان انجام داد می‌گوید:
«حقیقتی که وجود دارد؛ این است که جامعه ال‌جی‌بی‌تی یک جامعه به حاشیه رانده شده در بین مردم، جامعه و رسانه‌ها است. چرا که هیچ رسانه‌ای از جامعه کوییر حرف نمی‌زند، آنها از ترس زنان افغانستان از آمدن طالبان می گویند، از ترس و نگرانی اقلیت‌های دینی واتنیکی می گویند، اما در مورد جامعه ال جی بی تی هیچ گزارش یا خبری تهیه نمی کنند. در چنین شرایطی وظیفه ما این است که از طریق شبکه‌های اجتماعی که در اختیار داریم، تریبون‌هایمان را در اختیار ال‌جی‌بی‌تی‌های افغانستان قرار دهیم و از ترس ها و نگرانی‌هایشان بگوییم. الان وظیفه‌ی ماست که صدای جامعه ال‌جی‌بی‌تی را به گوش نهادهای حقوق بشر و سازمان ملل برسانیم؛ در همین لحظه بسیاری از ال‌جی‌بی‌تی‌های افغانستانی در داخل ایران و ترکیه پناهنده شده‌اند، کسانی را در ترکیه می‌شناسم که شب‌ها را در خیابان‌ها می‌خوابند، صدایشان باشیم و برایشان سرپناهی تهیه کنیم. زن ترنسی را می‌شناسم که قربانی خشونت بود و یک ماه‌و‌نیم پیاده‌روی کرد تا خودش را از افغانستان به ترکیه برساند، او دو هفته در پارک خوابیده بود و هیچ خوراکی نداشت، انتشار روایت زندگی این افراد می‌تواند نظر و توجه عموم را به جامعه کوییر افغانستان جلب کند».
دیدگاه خود را ثبت کنید
تمایل دارید در گفتگوها شرکت کنید؟در گفتگو ها شرکت کنید.