«برت» و «ارنی» زوج هم‌جنس‌گرا نیستند؛‌ دو دوست صمیمی‌اند

PBS

«برت» و «ارنی» شخصیت‌های محبوب مجموعه عروسکی «خیابان سسمی» هستند. آن‌ها با هم در آپارتمان شماره ۱۲۳ «خیابان سسمی» زندگی می‌کنند.
خیابان سسمی از دهه ۷۰ در آمریکا برای کودکان پیش‌دبستانی پخش می‌شود و هدف آن آموزش به کودکان برای پذیرش تفاوت‌ها و ایجاد دوستی علیرغم تفاوت‌ها بوده است – پیامی که به نظر می‌رسد برای ساختن جامعه‌ای پذیراتر برای پذیرش افراد با گرایش‌های جنسی متفاوت کافی باشد.
با این حال مخاطبان همواره در مورد اینکه «برت» و «ارنی» عاشق و معشوق هستند گمانه‌زنی کرده‌اند و حتی از این دو سمبلی برای هم‌جنس‌گرایان ساختند.
در روزهای اخیر مصاحبه‌ای با از یکی از نویسندگان پیشین و موقت این مجموعه در وبلاگ کوییرتی منتشر شد که باعث شد تیترهای بسیاری از جمله در صدای آمریکا به زبان فارسی منتشر شود که برت و ارنی هم‌جنس‌گرا هستند.
مارک سالتزمن، نویسنده سابق و موقت این مجموعه که خود هم‌جنس‌گراست در این مصاحبه گفته برت و ارنی را با الهام از رابطه خود با پارتنرش نوشته و احساس می‌کند که برت و ارنی هم‌جنس‌گرا هستند. سالتزمن خود پانزده سال پس از خلق شخصیت «برت» به این مجموعه وارد شد. برای نسل او روابط زوج‌های هم‌جنس‌گرای بسیاری سالیان سال در پستو می‌گذشت.

برت و ارنی برای هم‌جنس‌گرایان آن دهه‌ها که در پستو زندگی می‌کردند شبیه به زندگی خودشان بود، زوجی وانمود می‌کردند فقط هم‌خانه هستند. (رژه افتخار نیویورک، ۲۴ ژوئن ۱۹۹۰، عکس از © Robert Fisch)

سسمی وورکشاپ سازندگان این مجموعه به این صحبت‌های سالتزمن واکنش نشان دادند:
«برت و ارنی دوستان صمیمی هستند و به این دلیل خلق شدند که به کودکان یاد بدهند که می‌توانند با آدم‌هایی که با خودشان بسیار متفاوت هستند دوستان خوبی باشند.»
فِرانک اُز خالق «برت»، در پاسخ به سالتزمن توییت کرد:
«به نظر می‌رسد از آقای سالتزمن پرسیده‌اند که آیا برت و ارنی گی بوده‌اند؟ ایرادی ندارد که آقای سالتزمن احساس می‌کند آن‌ها گی هستند. البته نیستند.»
اُز وارد بحث‌هایی با کاربران شد. او خواست برت را همینطور که کوییر خلق نشده بپذیرند.
مجموعه‌های عروسکی دیگری هستند که دنیای بزرگسالان را نشان می‌دهند و موضوعات جنسی هم وارد داستان‌هایشان می‌شود، مانند مجموعه عروسکی The Muppet Show ساخته جیم هانسن، (یکی از دو خالق مجموعه خیابان سسمی)، و یا مجموعه عروسکی اونیو کیو (Avenue Q).
اما خیابان سسمی نمایشی عروسکی برای خردسالان بوده و از کلیه اشارات و مسائل جنسی به دور.
با این‌همه برت و ارنی برای هم‌جنس‌گرایان آن دهه‌ها که در پستو زندگی می‌کردند شبیه به زندگی خودشان بود، زوجی که وانمود می‌کردند فقط هم‌خانه هستند.
این موضوع آنجا جدی‌تر شد که برت و ارنی به دستمایه طنز در برنامه‌های مختلفی تبدیل شدند که می‌خواستند اشاره به هم‌جنس‌گرایان بکنند. مجله نیویورکر هم در زمان تصمیم‌گیری دیوان عالی آمریکا برای ازدواج هم‌جنس‌ها از عکس برت و ارنی به عنوان سمبل زوج‌های هم‌جنس‌گرا در روی جلد شماره خود استفاده کرد. حتی یک اپلیکیشن از عکس برت و ارنی در تبلیغی مربوط به آزمایش بیماری‌های مقاربتی استفاده کرد. این موارد سبب شد سازندگان آن به دنبال حق کپی‌رایت برای این شخصیت‌ها بروند.
اصرار بر هم‌جنس‌گرایی این دو شخصیت، معنای دیگری دارد: اینکه عجیب است که دو مرد غیرهم‌جنس‌گرا دوستی، خوش‌رفتاری و محبت برت و ارنی نسبت به هم را داشته باشند.
کسانی که بر درونمایه هم‌جنس‌‌گرایی این مجموعه تاکید دارند، برخی رفتارها در برخی قسمت‌های این مجموعه را رفتارهای هم‌جنس‌گرایانه دانسته‌اند. به عنوان مثال در این مقاله از وبسایت Vox چند نمونه ذکر شده: وقتی ارنی در سینما نمی‌تواند جلوی خود را ببنید و با اصرار روی پای برت می‌نشیند، وقتی ارنی در وان حمام نشسته، برت وارد می‌شود تا به او بگوید تصمیمش خنده‌دار است، و اینکه در یک اتاق می‌خوابند، هرچند در دو تخت مجزا.
اما خوب که فکر کنیم اینها هیچکدام ویژگی هم‌جنس‌گرایانه نیست، بلکه نشانه هموفوب نبودن است، یعنی مردانی که از ساده‌ترین تماس فیزیکی با یک مرد دیگر چندششان نمی‌شود، از ابراز احساسات خود شرم نمی‌کنند، و نیازی به تلاش برای اثبات “مردانگی” خود ندارند.
https://www.youtube.com/watch?v=t9AAJvQnUTQ
اگر از این زاویه به این قضیه نگاه کنیم، شاید دنیای با پذیرفتن برت و ارنی به عنوان دگرجنس‌گرا دنیای بهتری برای هم‌جنس‌گراها باشد. دنیایی که به محض نزدیکی و صمیمیت دو هم‌جنس به آن‌ها برچسب نمی‌زند.
پاتریک کول‌من در مقاله‌ای با عنوان «برت و ارنی گی نیستند و این خبر خوبی برای پسربچه‌هاست» توضیح می‌دهد که چرا برعکس انتظار بسیاری، زوج هم‌جنس‌گرا فرض کردن برت و ارنی مضر است، زیرا اینطور القا می‌کند که رابطه عاطفی و نزدیک پسرها چیزی غریب است.
او ضمن حمایت از خلق کاراکترهای هم‌جنس‌گرا برای نمایندگی کردن تمام اقشار می‌گوید «لازم است که برت و ارنی دوست بمانند. پسرهای جوان در معرض الگوهای بسیاری برای عشق رومانتیک قرار دارند و شاید الگوهای گی اندک داشته باشیم، اما باز هم الگوهای انگشت‌شماری از دوستی‌های پایدار وجود دارد. برت و ارنی الگوهایی قدرتمند هستند دقیقا به این خاطر که رابطه جنسی ندارند.»
«مردان آمریکایی از اپیدمی تنهایی رنج می‌برند. دوستی، بویژه میان مردان، درحال کاهش است. مطالعات نشان می‌دهد که پسرها وقتی پا به بزرگسالی می‌گذارند دوستی‌هایشان نزدیکی و رضایت‌بخشی عاطفی را از دست می‌دهد. مردان پیرتر دوستان کمتری دارند. مردان احساس انزوا و منفصل بودن دارند. تنهایی مشکلات پزشکی از جمله آلزایمر، بیماری‌های قلبی و دیابت را تشدید می‌کند. امید به زندگی مردان پایین آمده و بسیاری از مردان خود را می‌کشند – ۷۷٪ خودکشی‌ها توسط مردان انجام می‌شود. این آمارها بسیار جدی و ناراحت‌کننده است.»
او اینطور ادامه می‌دهد که «تمایل به هم‌جنس‌گرا خطاب کردن برت و ارنی نشانه تمایل به حفظ شکاف عاطفی میان پسرها است. در مقطعی، نوجوانان ناگهان نسبت به بهترین دوستی‌های عمیق خود حساس می‌شوند. پسرها به یکباره دیگر نمی‌خواهند دیگران محبت آن‌ها نسبت به یکدیگر را بر اساس تمایل جنسی فرض کنند. ترس از اینکه دوستی آن‌ها برچسب «همجنسگرایانه» بخورد ناگهان پدید می‌آید و با شوخی‌های بی‌دقت  پدرها، اطرافیان و رسانه‌ها تقویت می‌شود: «حالا الان شما دو تا یعنی با همید؟» برای بچه‌هایی که تازه در حال کشف سکشوالیته خود هستند هیچ چیز از این ترسناک‌تر نیست.»
او می‌گوید آن صمیمیت دوست‌داشتنی که میان برت و ارنی وجود دارد باید در دنیای امروز تعریف مردانگی ایده‌آل باشد.