تکلیف دوست دخترهای ما لزبین‌ها چی میشه پس؟ نقدی به مقاله «آیا داشتن دوست ‌پسر باعث خجالت است؟»

ووگ بریتانیا مقاله‌ای با عنوان «آیا داشتن دوست ‌پسر باعث خجالت است؟» منتشر کرده. اما چیزی که برای ما سوال شد اینه که تکلیف دوست دخترهای ما لزبین‌ها چی میشه؟ مگه قراره همه زن‌ها دوست پسر داشته باشن؟ تازه اگه فرض بر این بگذاریم که این تز برای همه دگرجنسگراها! از ایتالیا تا ایران درسته، ولی رابطه رو حالا چرا به روابط دگرجنسگرایانه محدود کردین؟

حالا اونم به کنار مگه ما فقط دو تا جنسیت مرد و زن داریم و این دو جنسیت محکوم به رابطه با هم هستن؟ پس بقیه هویت‌های جنسیتی چی؟ نان‌باینری؟ اینترسکس؟

تکلیف ما بچه‌های ال‌جی‌بی‌تی+ که نه در زمان اعلام دوست پسر داشتن به عنوان موفقیت و نه در دورانی که علاقه‌ای به نمایش اون نیست خودمون رو متعلق به هیچ دسته‌بندی‌ ندونستیم و در معیار «کامل بودن» یا «موفق بودن زنانه» امتیاز هر دو مرحله رو از دست دادیم :)) ولی خب ما زنان لزبین به نمایش دادن دوست دخترهامون در شبکه‌های اجتماعی خیلی افتخار می‌کنیم، به کسایی هم که نمایش بدین صد آفرین میگیم.

حتی اگه که این نمایش به قیمت طرد شدن و خشونت و انکار و تهدید و مجازات بشه! ما که همیشه باعث خجالت! بودیم در چشم جامعه مردسالار دگرجنسگرامحور، دیگه چه باک است؟ :))

حالا شما بگین چه چیزهایی واقعا باعث خجالته و کامل بودن و موفقیت زنانه به چه چیزهایی بستگی دارد؟ و مهمتر از همه شما چقدر مایه خجالت! اون‌ها و مایه افتخار ما بودین؟ :))