جایزه نوبل در دستان خانواده ال‌جی‌بی‌تی

جایزه نوبل یکی از معتبرترین جوایز جهان در زمینه  فیزیک، شیمی، فیزیولوژی یا پزشکی، ادبیات، صلح و اقتصاد است.

 چیزی که امروز برای ما مهم است اینست  که در طول تاریخ  بعضی از افرادی که برنده جایزه نوبل شدند، جزو جامعه ما یعنی خانواده ال‌جی‌بی‌تی بودند پس باید آنها را بشناسیم.

سلما لاگرلوف، برنده جایزه نوبل ادبیات

سلما لاگرلوف نویسنده سوئدی، اولین زنی بود که در سال ۱۹۰۹ جایزه نوبل ادبیات را به دلیل قدردانی از «ایده‌آلیسم عالی، تخیل زنده و ادراک معنوی که ویژگی نوشته‌هایش است» دریافت کرد.

لاگرلوف در طول زندگیش چندین رابطه عاشقانه با زنان داشت و اثر تحسین‌شده‌اش اورشلیم را به «سوفی الکان»، با عنوان «همراه من در زندگی و نامه‌ها» تقدیم کرد. نامه‌های صمیمی آن‌ها که داستان عاشقانه پرشورشان را از سال ۱۸۹۴ تا مرگ الکان در سال ۱۹۲۱ روایت می‌کند، در سال ۱۹۹۲ منتشر شد.

جاسینتو بناونته، برنده جایزه نوبل ادبیات

جاسینتو بناونته یکی از برجسته ترین نمایشنامه نویسان اسپانیایی قرن بیستم، که جایزه نوبل ادبیات را در سال ۱۹۲۲، به خاطر «شیوه شادی که در آن سنت‌های درخشان درام اسپانیایی را ادامه داده است» گرفت.

حرف از همجنسگرایی بناونته در آن زمان نقل محافل تئاتر مادرید بود و به «شایعه مادرید» معروف بود که به‌ خاطر شرایط اجتماعی آن زمان هیچ وقت تایید یا انکارش نکرد.

جین آدامز، برنده جایزه صلح نوبل

جین آدامز یک فعال اصلاح طلب، مددکار اجتماعی، جامعه شناس، مدیر دولتی و نویسنده آمریکایی بود. در سال۱۹۳۱، او اولین زن آمریکایی بود که جایزه صلح نوبل را برد و به عنوان بنیانگذار حرفه مددکاری اجتماعی در ایالات متحده شناخته می‌شود.

آدامز با چندین زن رابطه داشت که منشا زمان و انرژی لازم برای انجام کارهای اجتماعیش رو می‌دادند  و از نظر عاطفی و عاشقانه حمایتش می‌کردند.

ویسنته الکساندر، برنده جایزه نوبل ادبیات

ویسنته الکساندر یک شاعر اسپانیایی بود که در سال ۱۹۷۷ به دلیل مجموع نوشته‌های خلاقانه‌اش، برای «روشن کردن وضعیت انسان در کیهان و در جامعه امروزی، در عین حال نشان دهنده تجدید عظیم سنت های شعر اسپانیایی بین جنگ‌ها» برنده جایزه نوبل ادبیات شد. 

دوستانش از دوجنسگرایی الکساندر مطلع بودند، اما او هرگز آن را علنی نکرد و به گفته ال موندو، او روابط متعددی با زنان و مردان داشت، اگرچه عمدتاً پس از ۲۸ سالگی با مردان رابطه داشت. از جمله عشق‌های بزرگ او، شاعر مشهور کارلوس بوسونو بود.

توماس مان، برنده جایزه نوبل ادبیات

توماس مان رمان‌نویس، داستان‌نویس، منتقد اجتماعی، بشردوست و مقاله‌نویس مشهور آلمانی بود که از آثار فیلسوفان شوپنهاور و نیچه و آهنگساز واگنر الهام گرفته بود .او در سال ۱۹۲۹ جایزه نوبل ادبیات را برای رمان موفقیت‌آمیز خود، بودنبروکز، دریافت کرد و کمیته نوبل آن را به دلیل کسب « افزایش تدریجی شهرت به‌عنوان یکی از آثار کلاسیک ادبیات معاصر» ستایش کرد.

خاطرات مان به طور گسترده به جزئیات مبارزات او با همجنس‌گرایی سرکوب شده‌اش می پردازد.

پاتریک وایت، برنده جایزه نوبل ادبیات

پاتریک وایت نویسنده استرالیایی همجنسگرا بود که از سال ۱۹۳۵ تا ۱۹۸۷ دوازده رمان، سه مجموعه داستان کوتاه و هشت نمایشنامه منتشر کرد. او برنده جایزه نوبل ادبیات در سال ۱۹۷۳ برای مجموعه آثاری شد که آکادمی سوئد آن را به عنوان «هنر روایت حماسی و روان‌شناختی که قاره جدیدی را وارد ادبیات کرده است» توصیف کرد.

او مثل خیلی از مردان همجنسگرای آن زمان جرأت نمی‌کرد از جنسیت خود صحبت کند و می‌ترسید که این امر او را به تنهایی محکوم کند، اما اینطور نبود. وایت در طول زندگی خود دوستی‌ها و روابط غنی زیادی داشت، از جمله افسر ارتش یونان مانولی لاسکاریس که در خاورمیانه با او ملاقات کرد و تا پایان عمر در کنار هم با خوشی زندگی کردند.

این احتمال وجود دارد که تعداد برندگان جایزه نوبل ال‌جی‌بی‌تی بسیار بیشتر از اینست که ما تصور می‌کنیم. به دلیل پذیرفته نشدن گرایشات و هویت جنسی و جنسیتی در آن زمان، بسیاری دست به پنهان کردن خود می‌زدند تا کارهای ارزشمندشان نادیده گرفته نشود. 

بعضی از درخشان ترین ذهن‌های جهان – مثل آلن تورینگ – به خاطر همجنسگرا بودنش از لیست نوبل کنار گذاشته شدند.