خبرنگاران و بازتاب صدای اقلیت‌های جنسی

امروز، مصادف نهم اوت ۲۰۱۹، روز خبرنگار و روزنامه‌نگار در ایران است. در این روز یادآوری می‌کنیم که جمهوری اسلامی خبرنگاری را با ساختن و تبلیغ دروغ در مورد خودش و جامعه ناممکن کرده‌است. در چنین روزی بسیاری از کسانی که تنها شغل‌شان روزنامه‌نگاری بوده است به دلیل اینکه تلاش کرده‌اند دنبال حقیقت باشند بازداشت هستند. 
 

 
در چنین شرایطی و با جرم‌انگاری مشخص از هم‌جنس‌گرایی و یا روابطی که هم‌جنس‌خواهی در آن‌ها محلی از اعراب دارد، با این مساله مواجهیم که خبرهای مربوط به اعدام و آزار و اذیت حکومتی و اجتماعی هم‌جنس‌گرایان و دیگر اقلیت‌های جنسی ـ مثل کشتن ترنس ها به دلایل ناموسی و یا اجبارشان به عمل ـ در سیل خبرهای مربوط به مسایل ایران کمتر جایی دارد.در بسیاری از اخبار مربوط به ایران در روزنامه‌های داخلی به راحتی از لفظ تجاوز و لواط برای اعدام کودکان و هم‌جنسگرایان استفاده می‌شود. چنین فضایی جایی برای خبر و تشخیص دروغ از واقعیت به جا نگذاشته‌است و این بخشی از فرآیند عادی‌سازی حذف اقلیت‌های جنسی از صحنه‌های اجتماعی شده است.
هیچ مرجعی نیست که از وضعیت و تعداد اقلیت‌های جنسی در ایران آمار دقیقی بدهد و هیچ خبرنگاری نمی‌تواند به سادگی به چنین آماری دسترسی پیدا کند. در چنین شرایطی است که احمدی نژاد وجود هم‌جنس‌گرایان را در ایران انکار می کند، ظریف اعدامشان را با اخلاق اجتماعی توضیح می‌دهد.
اما در این سوی مرزها هم ماجرا تمام نشده‌است، در فضای آزاد رسانه‌ای، رسانه‌های فارسی زبان نیز نه به آن حدی که وظیفه و مسئولیت‌شان است به موضوع نمی‌پردازند. گویی مساله فقط قانون نیست، هم‌جنس‌گراستیزی، ترنس‌ستیزی یا کم‌اهمیت‌پنداری ناشی از باورهای دگرجنس‌گرا‌محور به اندازه‌ای در زندگی و روزمره خبرنگاران و خبرنگاری ما جا افتاده‌اند که دسترسی به اطلاعات بیشتر و قدم زدن در دنیای رسانه‌ای آزادتر نیز خبرنگاران ما را به این نتیجه نمی‌رساند که بیشتر به موضوعی که یکی از هسته‌های اصلی ستم در قامت جمهوری اسلامی است بپردازند: «حذف فیزیکی و ایدیولوژیک اقلیت‌ها».
درست از همین جهت است که شش‌رنگ و شبکه‌هایی که در حوزه‌ی اقلیت‌های جنسی کار می‌کنند، در فضای فارسی زبان مورد نیاز هستند. ما پدید آمدیم که یک جای خالی را پر کنیم، جای خالی مربوط به خبر و پرداخت به اقلیت‌های جنسی در فضای فارسی‌زبان. ما دور هم جمع شدیم تا بگوییم که هستیم، انکار ناشدنی هستیم، مثل همه‌ی انسان‌ها، زندگی‌مان پر از خبر خوب و خبر بد است و تا زمانی که ستم به ما تا این حد ساختاری است قطعا تعداد خبرهای بد بیشتر از خبرهای خوب است. ما شبکه‌ی خبری نیستیم، اما آمدیم تا  در کنار مسايل دیگر به این نیاز پاسخ بگوییم و بگوییم که همه‌ی اخبار دنیا را می توان از زاویه‌ی اقلیت‌های جنسی طور دیگری خواند.
روز خبرنگار را پاس میداریم به یاد همه‌ی خبرنگارانی که به جستجوی حقیقت رفتند و در این راه با ستم ساختاری در برابر خودشان مواجه شدند و می گوییم تا زمانی که فضای رسانه‌ای ما تا این حد دگرجنس‌گرامحور باشد، ما کار می کنیم و فعالیت می‌کنیم تا این کمبود را پر کنیم.