تجربه های تلخ و شیرین از آشکارسازی

تو اين چند سالى كه خودم رو شناختم به اكثرِ كسايى كه به نحوى باهاشون صميمى شدم راجع به گرايشم گفتم. از اين خيلى ها چند نفرشون هميشه حمايتم كردن.  يكى دو نفرشون تلاششون رو ميكنند اما خب گاهى حرف هايى ميزنند كه برام ناراحت كننده است . نميدونم كوتاهى از منه كه براى آگاه كردنشون بيشتر تلاش نكردم يا مشكل از آموزه هاى غلط جامعه است كه تو مغزشون حك شده.

اما تجربه تلخم از آشكارسازى مربوط به آشكارسازى براى يكى از دوستان نسبتاََ صميمى ام بود. در عين اينكه با هم زياد وقت ميگذرونديم و از خيلى چيزا با هم حرف ميزديم اما گاهى اختلاف نظرهاى فاحشى داشتيم.  يك بار تو يه بحث سر يه موضوعِ مسخره وقتى ديگه حرفى نداشت متوصل شد به فحش و در ادامه اين جمله ها: برو لز جون برو تو كه تكليفت معلومه!

برو ال ورد (اشاره بهL world) برو تو كه همه اش بين دخترهايى چى ميدونى؟

با اين وضعیت ديگه هرچى هم بگى بلاكي و ميرى تو باقاليا!

و بعد لزبين بودن من شد دليلى براى اينكه رابطه اش رو با من قطع كنه و از همه جا بلاك بشم و از همه بدتر وسيله اى براى تهديد . خيلى تجربه ى بدى بود تا چند روز نميتونستم دست از گريه بردارم به خاطر اين برخوردش و هنوز ميترسم از اين كه جايى اتفاقى ببينمش.

اما فكر ميكنم نهايتاً با گفتنم حمايت چند نفر رو به دست آوردم، حداقل اش اينه كه چند نفرى هستن كه بتونم با خيال راحت باهاشون بدون نقاب حرف بزنم، هرچند كار اون دوستم تجربه ى بدى بود اما تا الان غير از اون كسى منو بازخواست نكرده ( يا به كسى نگفته، يا گفته و كسى مثل اون فكر و برخورد نكرده، ولى يه ترسى هميشه همرامه).

تجربه هام تو آشكارسازى بهم ميگه گاهى اوضاع اونقدر كه ما فكر ميكنيم بد نيست. كافيه انتخاب درست باشه بعد ديگه بايد ترس رو گذاشت كنار.

هرچند من هنوز جرأت نكردم به خانواده ام حرفى بزنم.